yaz geçer

her okunduğunda ayrı bişey yakalayacağınız, melankolinin tavan yaptığı, on kere kaybetseniz gene satın alacağınız, ama yine de kaybedeceğiniz, çünkü okuyanın gece kalbinin üstüne koyarak okuma isteğiyle yandığı incecik, yükte hafif pahada ağır şiir kitabıdır. hele o terastaki havlu yok mu? (bkz: murathan mungan)

bir şiir kitabı düşünün ki, içindeki her satır güzel, yazılan her şey dokunuyor insana. işte o kitap bu kitaptır arkadaş. hepsi çok ayrı ama yalnız bir opera'daki şu satırlar benim en sevdiğim kısmı; şimdi biz neyiz biliyor musun? akıp giden zamana göz kırpan yorgun yıldızlar gibiyiz. birbirine uzanamayan boşlukta iki yalnız yıldız gibi acı çekiyor ve kendimize gömülüyoruz bir zaman sonra batık bir aşktan geriye kalan iki enkaz olacağız yalnızca kendi denizlerimizde sessiz sedasız boğulacağız ne kalacak bizden? bir mektup, bir kart, birkaç satır ve benim su kırık dökük şiirim sessizce alacak yerini nesnelerin dünyasında ne kalacak geriye savrulmuş günlerimizden bizden diyorum, ikimizden ne kalacak? şimdi biz neyiz biliyor musun? yıkıntılar arasında yakınlarını arayan öksüz savaş çocukları gibiyiz. umut ve korkunun hiçbir anlam taşımadığı bir dünyada bir şey bulduğunda neyi, ne yapacağını bilemeyen çocuklar gibi. artık hiçbir duygusunu anlamayan çocuklar gibi

"sen neye benziyorsun biliyor musun?" "neye?" "bilardo toplarına." "neden?" dedim. "yazgını hep başkalarının ıstakalarının insafına bırakıyorsun da ondan.."

(bkz: murathan mungan) "sürgüne açık kapıların eşiğinde, çok oyalanmamalı insan."